Bundan yıllar önceydi …

ben  daha hayatı ayrımsamamış bir çocuktum lisenin ikinci sınıfındaydım …

ayşe teyze daha hayattaydı ve ben bir tiyatro oyununda oyuncuydum , kapıcı rolüydü benimki, pendik sahilindeydik kardeşim atilla ile karşılıklı birşeyler içiyorduk sahilde hayat daha çook toz pembeydi  bizim için hayaller ise diz boyu…

bir sarhoş geldi yanımıza çocuklar dedi “hayat çapraşık duygular bütünüdür”, biz ise daha 10. yıl marşını söylüyorduk iki kardeş, dost , arkadaş ; anlamadık ne dediğini..

adam sarhoştu gelip geçti bizim için ama unutamadım cümleyi ben yıllar boyunca ne demekti çapraşık duygular bilemedim ufaktım, çocuktum …

ama şimdi anlıyorum ki hayat gerçekten çapraşık duygulardan ibaret sevgi içinde nefreti , mutluluk içinde hüznü barındırıyor  bilemedim…

şimdi hala bir çocuk var içimde ama ben büyüdüm maalesef hayaller gerçek oldu veya olmadı ; atillanın çocuğu oldu benim olmadı halbuki hayalimiz şuydu ; ikimizin de çocuğu olacaktı hayat akıp gidecekti, hayat güzeldi….

ben şimdilerde anlıyorum insan bir tam olamıyor hiçbir zaman en mutlu günlerinde hüzünler bir yandan saldırıyor sinsice sana tam bir duygu yok diyor…

çook zaman geçmiş üstünden bilmesem asır derim o zaman ve şimdi arasındaki farka ama değil biliyorum ; ben kendimin hem dorian gray i oldum hem de henry si; genç kaldım, yaşadım, eğlendim ama bedelini ödedim ve ödüyorum, odamda eski sevgilimden kalan bir tablo her gece ona bakarak uyuyorum rüyaya bir kala …

ve yıllar geçtikte anlıyorum o geceki sarhoşu: o  mu sarhoştu yoksa biz mi çok gençtik sorusunun yanıtı belli olmaya başladı gün be gün …